FCV 1 – EWC 1 (13 april 1969 door Herman Reiniers).

De finale van deze competitie…..

Met bange harten vertrokken zondagmiddag enkele honderden EWC-supporters naar Venlo, om daar de wedstrijd van de waarheid te gaan zien. Men was in Well niet helemaal gerust op de uitslag van de strijd. En terecht….., want op 7 december van het vorig jaar was FCV ook al met de eer gaan strijken en enkele bijkomende gebeurtenissen ( u weet waarover ik het heb), wierpen hun schaduw reeds vooruit. De algemeen gehoorde opvatting was dan ook, dat er geslagen zou worden. Zover is het evenwel niet gekomen!

De Venlo-naren toonden zich op één enkele uitzondering na (ook nu weet u, waarover ik het heb) sportieve tegenstanders, die er beslist niet op uit waren onze spelers in het ziekenhuis te trappen. Zij lieten zich ook niet ophitsen door het vooral in de eerste helft hysterische publiek, dat achter het doel van Mantje post had gevat. Neen, zij bouwden rustig hun aanvallen op, waarbij enkelen van hen een zeer goede baltechniek demonstreerden. FCV was als de licht favoriete ploeg gestart, maar reeds na acht minuten waren de rollen omgedraaid. De eerste goede aanval van onze “kampioenen” werd meteen een goal. De bal werd vanuit het middenveld naar Toon Linders gespeeld, die een vrij veld voor zich had. Hij kon zelfs de hoek nog uitzoeken om raak te schieten en hij kogelde dan ook hard in de 0-1. Wat niemand verwacht had was toch gebeurd.

EWC voetbalde nu rustig verder, werd enigszins in de verdediging gedrongen, maar was door de verrassende uitvallen beslist niet gevaarlijker dan FCV. Jammer dat er op het laatste moment juist een Venloo’s been tussen zat, anders was de Wellse ploeg bij rust reeds veilig geweest.

Nu echter was dat anders, want in de 20^e minuut maakte FCV gelijk. Een fout in de Wellse verdediging bracht de bal bij een Venlo-naar, die meteen schoot. De bal werd van richting veranderd en er was voor “Mantje” geen houden meer aan.

Ongetwijfeld een tegenvaller voor de EWC-ers en zij waren dan ook even aangeslagen. De verdediging raakte een weinig in paniek, maar er vielen gelukkig geen doelpunten meer. De EWC-ers bleven met uitvallen gevaarlijk en door onnauwkeurige dekking van FCV kreeg men kansen. Zo ook in de 30^e minuut.

Toon Linders kreeg de bal toegespeeld, stond met de rug naar het doel, maar draaide zich ineens om, en schoot raak 1-2.

De EWC aanhang, uitzinnig van vreugde wilde nu meer doelpunten van hun favorieten zien. Die kwamen echter niet. Men was er enkele keren heel dicht bij, maar ja, alles kan ook niet lukken en een 2-1 voorsprong bij rust was immers ook mooi.

FCV moest nu op zijn minst twee doelpunten maken om te winnen, maar zover lieten de onzen het niet komen. In de tweede helft was FCV weliswaar sterker, maar doelpunten bleven uit. Aanval op aanval golfde maar zij werden allen opgevangen door onze verdediging. Zij het met min of meer geluk soms.

De Venlose verdediging kreeg niet veel werk en raakte daardoor een weinig ongeconcentreerd. Hier lag de kans voor de Wellse voorhoede, om ‘’een of mogelijk meer” doelpunten te scoren. En er kwamen kansen…. Theo Roosen spurtte een keer langs al zijn tegenstanders, maar kon zijn actie niet succesvol afronden. Later kreeg hij nog enkele goede kansen, maar door te haastig schieten brachten deze ook geen succes.

Langzaam maar zeker verstreek de tijd, en EWC stond nog steeds vóór. In het laatste kwartier ontstonden er enige penibele situatie’s voor ons doel, maar steeds werd het gevaar op het nippertje afgewend.

Drie minuten voor tijd was er weer eens een gevaarlijke uitval van EWC en op het gegeven ogenblik stond Piet Roodbeen oog in oog met de Venlose doelman. De hele Wellse aanhang hield de adem in. Piet hield secondenlang de bal vast maar schoot maar niet. Wat was er toch aan de hand…? Voordat hij besefte, dat hij een wonderschone kans had de score te verhogen was het te laat. Jammer, maar niets aan te doen.

Even later klonk dan het eindsignaal van de uitstekend leidende scheidsrechter Koolen en wat velen niet verwacht hadden was gebeurd, EWC had met 1-2 van het gevreesde FCV gewonnen !..!

Daarna moest EWC op 20 april thuis tegen Achates, 27 april uit naar Wanssum, 4 mei uit naar RKDEV en op 11 mei thuis tegen TOP.

Het seizoen 1968-1969 werd EWC 1 kampioen in de 4^e klasse H met 22 wedstrijden gespeeld, 16 gewonnen, 4 gelijk, 2 verloren, 36 punten met een doelsaldo van 49-25.

Onlangs kreeg Nico bijgaande foto’s uit de nalatenschap van Theo Roodbeen, oud erevoorzitter van EWC en in die jaren voorzitter en leider van het eerste elftal. Ongetwijfeld zijn de foto’s gemaakt door Gerrit Schoonderbeek, bestuurslid/secretaris van EWC vele jaren.